Ben küstüm artık
Hayata, insanlara, bakmaya, görmeye, yemeye, içmeye, gezmeye, koşmaya…
Ve en önemliside kendime..
Gezmek, eğlenmek, yemek, içmek bunlar önemli değildi. benim için olmasa da olurdu!
Senin yanında sadece sana bakmaya razıydım bir ömür!
Küçüktüm evet.. ama, saf yerine konulduğumu anlayacak kadar da zekiydim ben.
Beklide öyle zannederdim..
Öyle olmasa beni kandıramazdın değil mi?
Oysa ki sen ''dağa küserdinde bana küsmezdin'' öyle demiştin değil mi ?
Tam hatırlayamıyorum da
senden sonrada senle ilgili o kadar çok Şey ile doldurdum ki beynimi
Arasından çekip alamıyorum söylediklerini..
Ben senden sonra kelimelerede küstüm aslında..
Senin ağzından duyduklarıma.. bana yazdıklarına..
Büyüyünce geçicek ler ile büyüttüm kendimi!
Yeri geldi düştüm!
Bazende uyuyamadım! alıkoyamadım beynimi seni düşünmekten..
Ozamanda kanayan dizimi öptüm! geçsin diye..
Uyuyamadığım zaman da yorganı çektim kafama. Kendi saçlarımı, kendim okşadım
Kendimi teselli ettim!
Ben hep tam yazamadım hissettiklerimi..
tam olarak, baştan sona..
Bir yerden sonra düğümlenip kaldı boğazım da!
Tıpkı Şu an olduğu gibi ...
